عوارض  مصرف غیر اصولی آب  در ورزشکاران

آب یکی از اساسی ترین نیازهای یک انسان همچون اکسیژن برای زنده ماندن میباشد .بی شک مصرف نادرست از آب همچون بی آبی زیاد در زمان تشنگی  شدید یا مصرف زیاد آـب در بیماریهای کلیوی میتواند اثرات بسیار مخربی در سلامت و زندگی انسان بگذارد .این مسئله مورد ورزشکارانی که دارای تمرینات منظم میباشند بیشتر خود را نمایان میسازد برای همین دلیل در مقاله ای در همین زمینه که توسط همکاران عزیزمان در سایت فوق العاده علمی و جذاب ،پایگاه اطلاع رسانی پزشکان ایران منتشر شده نظر شما را جلب میکنم :شما بدون غذا چند هفته،بدون آب چند روز و بدون اکسیژن چند دقیقه میتوانید زنده بمانید،به عبارت دیگر بجز اکسیژن آب مهمترین عنصریست که در بدنمان داریم.بدن شما از70-55 درصد آب تشکیل شده و تقریباً 90-80 درصد خون را آب تشکیل می دهد.آب تقریباً در تمام روندهای حیاتی بدن دخیل است.کمبود آب میتواند به تغییرات ذهنی و فیزیکی منجر شود.آب نقش های زیر را ایفا میکند:با شستن سمومی که در طی زندگی عادی تولید میشود،بدن را پاک میکند.زندگی مفاصل را تأمین میکند.پوست را از خشکی محافظت می نماید.هیدراسیون احشاء داخلی را حفظ میکند.دمای بدن را کنترل مینماید.وقتی بدن گرم میشود،آب به شکل عرق از پوست دفع میگردد.این مساله خوب است چرا که عرق از پوست شما تبخیر میشود و بدن شما سرد میشود.در واقع یک Air-Conditioner در بدن شما وجود دارد ولی برای اینکه این سیستم به کار خود ادامه دهد،نیاز به جبران آب از دست رفته بدن دارید.اگر به اندازه کافی و در حد جبران عرق از دست رفته آب ننوشید،خون غلیظ شده و جریان خون کند میشود این امر باعث میگردد که فشار بروی قلب وارد شود.در صورتی که کمبود مایع زیاد باشد،بدن شما به اندازه کافی آب برای تولید عرق ندارد.در این نقطه درجه حرارت بدن میتواند تا حد خطرناکی بالا برود.وجود اینکه یک فرد بزرگسال با چثه متوسط در روز حدود2 لیتر آب از دست میدهد،یک ورزشکار ممکن است در ظرف یک ساعت ورزش شدید قریب به 3 لیتر آب از دست بدهد.در صورتی که این مایعات از دست رفته جایگزین نشوند،ممکن است دهیدراسیون عارض گردد.کم آبی یا دهیدراسیون یک اثر منفی و شدید روی کارایی ورزشی دارد.در واقع حتی هیدراسیون خفیف تا حد یک درصد کاهش وزن بدن می تواند با ایجاد سرگیجه،سردرد و زمان عکس العمل کندتر باشد و میتواند بر خطر گرمازدگی بیافزاید.در صورت عدم درمان،دهیدراسیون بدتر میشود و میتواند کشنده باشد.مراقب علایم زودرس هشداردهنده در خودتان و هم تیمی ها باشیدتا از دهیدراسیون اجتناب شود.در صورتی که هر یک از این علائم را مشاهده کردید،به مربی خود اطلاع دهید یا مراقبت طبی فوری طلب کنید.سوال اینست که آیا احساس تشنگی همیشه با آغار کم آبی همراه است؟پاسخ اینست،نه همیشه.در بسیاری موارد ورزش واقعاً واکنش تشنگی را مختل میکند.به هنگام ورزش شما مقدار زیادی آب را قبل از احساس تشنگی از دست می دهید و قبل از اینکه بطور کامل کم آبی شما جبران شود احساس تشنگی از بین میرود.بنابراین برای تأمین نیازتان به آب نمی توانید به حس تشنگی اکتفا کنید.به عنوان یک ورزشکار،لازم است که بطور آگاهانه بیش از آنچه که دوست دارید آب بنوشید،مصرف کنید،بویژه زمانی که در گرما ورزش میکنیدبنا به همه دلایل فوق،ورزشکاران لازم است که آب یا سایر نوشابه ها را قبل،در طی و بعد از ورزش مصرف کنند.قبل از ورزش:یک یا دو لیوان مایعات را دو ساعت قبل از مسابقه یا تمرین بیاشامید تا اطمینان حاصل کنید که بخوبی هیدراته شده اید.پانزده دقیقه قبل از شروع ورزش یک لیوان دیگر نیز بنوشید.در طی ورزش:در طی ورزش برای جایگزینی مایعات از دست رفته و اجتناب از گرمای بیش از حد هر20- 15 دقیقه ،180-120 سی سی مایعات بنوشید،مایعات سرد بهتر است چرا که به سرعت جذب می شوند و حرارت مرکزی بدن را سریعتر پایین می آورند.پس از ورزش:این نکته که پس از انجام ورزش به مصرف مایعات ادامه دهید حائز اهمیت است که جبران کم آبی بدن زمان میکیرد.برای اطمینان از اینکه به اندازه کافی آشامیده اید،خودتان را قبل و بعد ورزش توزین کنید.به ازای هر 5/0 کیلوگرم کاهش وزن حداقل 500 سی سی آب مصرف نمایید.این اشتباه را نکنید که وزن کاهش یافته در ورزش مربوط به چربی است،چرا که چربی بتدریج از دست میرود و در مقیاس چند روز،مشخص نخواهد شد.تقریباً تمام کاهش وزن طی ورزش از منشاً آب می باشد.دهیدراسیون می تواند نسبتاً سریع عارض شود.ملی همچنین ممکن است ظرف چندین روز ورزش بدون نوشیدن مایعات کافی پدید آید.ورزشکارانی که هر روز یا دوبار در روز و بویژه در آب و هوای گرم و مرطوب بشدت ورزش میکنند ممکن است بازای ها 5/0 کیلوگرم وزنی که از دست می دهند آب نیاز داشته باشند تا تعادل آب آنها مجدداً اعاده شود.به طور معمول نباید در روز وزن شما کاهش یابد،حتی 2درصد کاهش وزن می تواند به کاهش کارآیی منجر شود و معرف دهیدراسیون خفیف باشد.علاوه بر آب،برخی از ورزشکاران نیاز به جایگزینی الکترولیتهای سدیم و پتاسیم که در عرق از دست می روند،دارند.این امر بویژه در ورزشی که بیش از یک ساعت به طول انجامد صدق میکند.بسیاری از نوشابه های ورزشی حاوی غلظتهایی از الکترولیتها و کربوهیدراتها هستند که جذب آب را تشریع می نمایند.به علاوه الکترولیتهای موجود در نوشابه های ورزشی تشنگی را تحریک میکند،که باعث تحریک فرد به نوشیدن و جبران کم آبی میشود. نوشابه های ورزشی در ورزشکاران استقامتی و نیز افرادی که تا حد توان به طور روزانه تمرین می کنند،یا در چند مسابقه در یک روز شرکت میکنند یا دو جلسه تمرین در روز دارند بیشترین فایده را دارند.در صورتی که ذائقه و بیزاری مانع نوشیدن مایعات مورد نیاز شماست،نوشابه را بر طریق سلیقه خود برگزینید.(انواع آبمیوه، آب ساده، آب معدنی،نوشابه های ورزشی،لیموناد)شما همچنین میتوانید از غذاهایی که آب زیادی دارند(مثل هندوانه،گوجه فرنگی،کاهو،سوپ)بیشتر استفاده کنید.با این حال آگاه باشید که نوشیدنیهای حاوی کافئین،نظیر قهوه و چای اثر متضادی دارند.کافئین نیاز بدن به ادرار کردن را افزایش میدهد و بنابراین باید در زمان اعاده مایعات از دست رفته،از مصرف آنها اجتناب نمود.به همین ترتیب مشروبات الکلی دارای اثر کاهنده آب بدن هستند.

http://www.irteb.com

http://www.rs272.com/
http://rs272.tarlog.com/
http://rs272.vcp.ir

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

پیشگیری از آسیبهای ورزش ماهیگیری

انتخاب : دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

افرادی که اینگونه مصدوم می گردند ممکن نیست خود را به مطب و خصوصأ به فوریتهای پزشکی (اورژانس) برسانند زیرا خارج کردن قلاب فرو رفته می تواند در محل حادثه انجام پذیرد. تمام مصدومیتهایی که بواسطه قلاب ماهیگیری پیش می آید نیازمند دقت در ارزیابی محیط بافت آسیب دیده قبل از تلاش برای خارج کردن آن می باشد. بهر حال برخی از فرورفتگیها را نمی توان در محل خارج کرد و نیازمند ارزیابی دقیق مصدومیت و درمان زخم ناشی از آن می باشد.
اگر فرو رفتگی قلاب در چشم یا اطراف آن باشد می بایست بیدرنگ به چشم پزشک مراجعه شود. انتخاب روش برای خارج کردن قلاب به نوع قلاب فرو رفته ، موقعیت مصدومیت و عمق نفوذ در بافت بستگی دارد. بعضی از اوقات ممکن است به بیشتر از یک شیوه جهت خارج کردن و دفع قلاب ماهیگیری نیاز باشد. شیوه کشیدن به عقب ساده ترین روشها است اما شیوه ای است که کمترین موفقیت را داراست. حال آنکه روش پیشروی قلاب و برش آن تاثیر بیشتری برای آسیبهای سطحی دارد و روشی است که همواره برای خارج کردن قلابهای اندازه بزرگ موفقیت آمیز بوده است. روش کشیدن سریع نخ می تواند در محل بروز حادثه و اغلب بدون نیاز به بی حس کننده ها استفاده شود. همچنین نگهداری از زخم به همراه موفقیت در خارج کردن اشیاء فرورفته و با به کار بردن یک چسب زخم ساده نیز میسر می شود.
در این مقاله چهار تکنیک برای خارج کردن قلاب ماهیگیری از بافت ها شرح داده شده است:
 ازریابی دقیق محیط بافت آسیب دیده:
بیشتر آسیبهای ناشی از قلاب بعلت نفوذ قلاب در بافتهای نرم می باشد مانند گیر کردن قلاب در دست، صورت و سر. اما آن می تواند در هر قسمتی از بدن گیر کرده و فرو رود. این مجروحیتها معمولأ در عمق بافت اتفاق نمی افتند چرا که نیروهای خطی در امتداد نخ ماهیگیری تا قلاب عمل می کند و نوک آن موازی با پوست حرکت کرده و از نفوذ در عمق بافت جلوگیری می کند.
وقتیکه قلاب را مورد بررسی قرار می دهیم به نکات مهمی که می بایست توجه کنیم این است که : آیا قلاب تک شاخ ، دو شاخ یا سه شاخ می باشد؟ آیا قلاب خاردار است؟ تعداد و موقعیت خارها چیست؟
این جزییات به ما در تصمیم گیری روش صحیح خارج نمودن قلاب کمک خواهد نمود. البته اغلب افراد نوع قلابی که مورد استفاده بوده را تشخیص خواهند داد و ممکن است قادر باشند تا یک روش را برای معاینه و دفع مشکل پیشنهاد نمایند. بعضی از اوقات مصدومیتهای ناشی از قلاب ماهیگیری زخمهای خطرناکی در بافتها ایجاد می نماید. رادیوگرافها ممکن است در تشخیص نوع قلاب و همچنین عمق نفوذ در موارد سخت به ما کمک نمایند. در صورتیکه معمولأ انجام نم گیرند.
وضعیت نوع زخمهای عصبی ، عروقی و همچنین دور یا نزدیک بودن آنها به سطح پوست حتمأ می بایست ارزیابی گردد. همچنین آسیبهای ناشی از قلاب ماهیگیری ممکن است در لایه های پایینتر بافت وارد شده باشد مانند گیر کردن قلاب در استخوان ، تاندونها ، رگها یا اعصاب. قبل از تلاش برای خارج کردن آن نیازمند ارزیابی دقیق از وضعیت زخم می باشد.
موارد نفوذ در چشم دومین دسته مصدومیتهای ناشی از قلاب است که در سرتاسر جهان گزارش شده است. قلابی که در محیط اطراف چشم یا در موقعیتی فرو رفته که خارج کردن آن ممکن است آسیبی به چشم برساند می بایست روی آن را پوشانده و فورأ جهت مشاوره به یک چشم پزشک مراجعه شود.
 اصول خارج کردن قلاب ماهیگیری:
در این مقاله چهار تکنیک اصلی خارج کردن قلاب ماهیگیری شرح داده شده است:
1) تکنیک عقب کشیدن
2) تکنیک کشیدن سریع نخ
3) تکنیک سوزن کمکی
4) تکنیک پیشروی و برش
هر روش و برخی اصلاحات آن در جزییات این مقاله شرح داده شده است:
معمولأ انتخاب روش برای خارج کردن قلاب فرو رفته به نظر پزشک، موقعیت مصدومیت بر روی بدن و نوع قلاب بستگی دارد. بیشتر قلابهای فرو رفته می توانند با حداقل دخالت عمل جراحی از بدن خارج شوند. بطور کلی روشهای عقب کشیدن و کشیدن سریع نخ می بایست اولین تکنیکها برای مبادرت به خارج کردن قلاب باشند زیرا کمترین آسیب را به بافتها می رسانند. بیشتر روشهای فرورونده مانند تکنیکهای سوزن کمکی و پیشروی و برش برای خارج نمودن نمونه های سخت به کار می شوند.
بعضی اوقات می بایست از چندین روش برای خارج کردن قلاب استفاده نمود. برخی از این روشها به بی حسی موضعی یا وقفه عصبی نیاز دارد. قلابهایی که بطور سطحی فرورفته اند اگر بتوان با روشی همچون کشیدن سریع نخ به آسانی خارج نمود، ممکن است به بی حس کننده ها نیاز نداشته باشند.
یادمان نرود قبل از عمل درآوردن قلاب حتمأ موقعیتی را که قلاب در آن فرو رفته است به خوبی با محلول Providon-Iodine یا همان محلول معروف بتادین شستشو دهید.
قلابهایی که بیش از یک نوک دارند مانند قلاب سه شاخ می بایست جهت عدم گیرکردن مجدد شاخهای قلاب در حین خارج سازی قلاب رویشان پوشانده یا پیکان نوک آنها بریده گردد. تمام اقلام ضمیمه شده به قلاب مانند نخ ماهیگیری، طعمه، طعمه مصنوعی، چرخنده ها و غیره می بایست از روی آن برداشته شوند. پزشک و ناظرین می بایست دقت نمایند که قلاب پس از خارج شدن در بدن خودشان فرو نرود همچنین چشم می بایست محافظت شود خصوصأ هنگامی که از روش کشیدن سریع نخ استفاده می کنید.
 تکنیک عقب کشیدن:
روش عقب کشیدن یکی از راحتترین روشها می باشد اما پایینترین درصد موفقیت را داراست. بیشتر برای حالتهایی که قلاب به صورت سطحی وارد گردیده یا برای قلابهای بدون پیکان مناسب می باشد. ساق قلاب را بطرف پایین فشار دهید. این حرکت باعث چرخش قلاب در عمق و خلاصی پیکان آن از بافت می شود. قلاب میتواند بعد از آن از همان مسیر ورودی از پوست خارج گردد.
هر گونه مقاومت و گیر کردن پیکان قلاب در طول انجام تکنیک می بایست پزشک کار را متوقف نموده و به دیگر روشهای خارج کردن فکر نماید.
 تکنیک کشیدن سریع نخ:
تکنیک کشیدن سریع نخ تاثیر بیشتری نسبت به روش عقب کشیدن دارد. معمولأ در همان محیط حادثه انجام می شود و بر این باورند که کمترین آسیب را به بافتها می رساند زیرا علاوه بر اینکه زخم جدیدی را ایجاد نمی کند، بندرت نیازمند بی حس کننده هاست. ممکن است از آن برای خارج کردن هر سایز و اندازه قلابی استفاده شود. اما بطور معمول بهترین عملکرد را در هنگام خارج کردن قلابهای سایز کوچک و متوسط دارد. این تکنیک همچنین عملکرد خوبی برای قلابهای فرو رفته در عمق دارد اما نمی توان در قسمتهایی از بدن که سفت نمی باشند مانند لاله گوش از این روش استفاده کرد. پزشکان یا معالجان می بایست با روش اجرای آن به خوبی آشنا باشند زیرا اجرای نادرست می تواند باعث آسیب بیشتر به بافتها گردد.
سطح پوست مورد بحث می بایست به خوبی با یک سطح صاف مانند ساق قلاب ماهیگیری که به پوست فشار می آورد ثابت شود. دقت داشته باشید که ساق قلاب را موازی پوست زیرین نگه دارید.
قلاب ماهیگیری ممکن است با سرعت زیاد خارج شود لذا می بایست پزشک و ناظرین خود را از مسیر نخ دور کنند. یک پزشک می بایست همواره از محافظ چشمی برای خارج کردن قلاب فرورفته استفاده کند مخصوصأ وقتیکه از روش کشیدن سریع نخ استفاده می کند.
 تکنیک سوزن کمکی:
روش سوزن کمکی نیازمند چالاکی پزشک است. روش مناسبی برای خارج کردن قلابهای سایز بزرگ با تک پیکان در نوک می باشد. اما زمانی که نوک قلاب در سطح پوست فرو رفته اثر بیشتری دارد و می توان با کمک یک سوزن آن را خارج ساخت. پس از آماده کردن پوست و بی حس کردن موضعی آن از یک سوزن بزرگ جهت وارد کردن در زخم قلاب استفاده می کنیم.
راستای جاسازی سوزن می بایست در امتداد ساق قلاب باشد. شیب آن می بایست به طرف نوک قلاب درون انحنای آن باشد تا سوزن قادر به آزاد کردن پیکان گیرکرده باشد. بسیار مهم است که شیب نوک سوزن در امتداد صحیح باشد. پزشک می بایست قلاب ماهیگیری را به پیش برده تا پیکان از گیر رها شود. آنگاه آنرا در حالی که می چرخاند به سمت بیرون بکشد.
یک روش اصلاحی برای این تکنیک فرو بردن تیغ جراحی در زخم بطرف نوک قلاب می باشد. در آن صورت ممکن است قلاب ماهیگیری خارج گردد زیرا ایجاد شکاف، فضایی را برای نوک قلاب فراهم می آورد. همچنین ممکن است این روش اصلاحی به همراه روش سوزن کمکی برای مصدومیتهای سخت تر مورد استفاده قرار گیرد.
 تکنیک پیشروی و برش:
یکی از مزیتهای این روش سنتی خارج کردن قلاب ماهیگیری این است که تقریبأ همواره موفقیت را برای بیرون آوردن قلابهای ماهیگیری به همراه دارد. هر چند آسیب مضاعف به بافتهای مجاور زخم یک نقیصه آن می باشد. روش پیشروی و برش زمانی دارای اثر بیشتری است که نوک قلاب در نزدیکی پوست واقع شده باشد. در این صورت دو روش برای خارج کردن قلاب پیش روی شماست:
ـ اگر قلاب فرو رفته فقط دارای پیکان و فاقد خار باشد.
ـ اگر قلاب فرو رفته علاوه بر پیکان نوک ، خاردار نیز باشد.
ابتدا می بایست داروی بی حسی موضعی را در اطراف پوست آسیب دیده جهت نفوذ در پوست پاشید. نوک قلاب را که شامل تمام پیکان می باشد، توسط انبردست یا سیم چین جهت حرکت قلاب از میان پوست قیچی می کنیم. نوک بریده شده توسط انبردست یا هر وسیله برش دیگر اجازه می دهد تا قلاب ماهیگیری با مقاومت کمی در خلاف مسیر ورودی قلاب خارج شود.
برای قلابهای خاردار، محیط اطراف مصدومیت می بایست توسط داروی بی حس کننده سر شده و قلاب به پیش رانده شود. حال به جای بریدن نوک قلاب، چشم قلاب بریده خواهد گردید. پزشک می تواند پس از آن، کشیدن قلاب را در همان امتدادی که نوک قلاب فرو رفته، خارج نماید.
 طریقه مراقبت زخم بعد از خارج کردن قلاب:
بعد از اینکه قلاب ماهیگیری خارج شد می بایست درون زخم برای احتمال وجود چیزهای بیگانه و خارجی مانند طعمه کنکاش گردد. همین قدر کافی است که از پماد آنتی بیوتیک و یک باند استریل بعد از ضد عفونی در حالیکه زخم باز است استفاده کنیم. آمپول کزاز می بایست برای افرادی که بیش از ? سال از آخرین تزریقشان می گذرد تجویز شود.

http://www.vista.ir

http://www.rs272.com/

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI 

تمرینات ورزشی درمبتلایان به آرتروز زانو وآرتروزکمر

دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

تمریناتی را بطور عام برای مبتلایان به آرتروز ناحیه زانو پیشنهاد می کنیم.ذکر این نکته ضروری است که این تمرینات باید حتماً‌با نظارت متخصص امر صورت پذیرد و نباید در انجام تمرینات زیاده روی و افراط شود.

1- به پشت دراز بکشید و یک پا را کاملاً مستقیم و کشیده نگهدارید و پای دیگر را با دستهای خود گرفته و زانو را به سینه نزدیک کنید. 6 ثانیه وضعیت را حفظ کنید و تمرین را پس از 8 بار تکرار در سه نوبت در طی روز با پای دیگر انجام دهید.

2- به پشت دراز بکشید و در حالیکه زانوهایتان کاملاً راست و کشیده هستند، پاها را به طرفین بکشید و سپس به آرامی پاها را به هم نزدیک کنید و بچسبانید. این حرکت را هر بار 10 مرتبه در سه نوبت در طی روز تکرار کنید.

3- به پشت دراز بکشید و در حالیکه پاها کاملاً کشیده هستند پای راست خود را بر روی زانوی چپ بگذارید و باسن را به سمت راست بدن بچرخانید. به حالت اول برگردید و حرکت را با قرار دادن پای چپ بر روی زانوی راست تکرار کنید.

حرکت دوگانه فوق را 12 بار در سه نوبت در طی روز تکرار کنید.

آرتروز کمر چیست؟

مجموعه تغییراتی است در مدت زمان طولانی که به صورت فرسایش و تخریبی در غضروف مفاصل ایجاد می شود و با درد، تورم، بزرگ شدن مفصل، وجود حساسیت و کاهش دامنه حرکتی همراه می باشد که در صورت مبتلا شدن مهره های ناحیه کمر عارضه آرتروز کمر به وجود می آید.

آیا انواع آرتروز کمر و علل بروز آن مشخص شده است؟

آرتروز کمر به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می شود. افزایش سن مهمترین عامل در تولید عارضه آرتروز است و به همین دلیل این بیماری در افراد مسن ( معمولاً بعد از سن 30 سالگی ) بیشتر دیده می شود. علل بروز آرتروز اولیه مشخص نشده است ولی برای بروز آرتروز ثانویه کمر بیماریهای روماتیسم مفصلی، سل، جراحی ستون مهره ها، بیماریهای عفونی و ... شناسایی شده اند.

چه مواردی برای توجیه علل بروز درد وجود دارد؟

آرتروز معمولاً در مراحل اولیه با درد ملایم و خفیف همراه است. دردی که برای بیمار قابل تحمل است و با استراحت کاهش می یابد. اما با پیشرفت بیماری ، بیمار در هنگام استراحت نیز وجود درد را گزارش می کند. حال برای توجیه علل بروز درد می توان به مواردی چون فشردگی مهره ها، افزایش فشار در ناحیه کمر، عدم تحمل فشار زیاد به وسیله عضلات مربوطه، ایجاد زواید استخوانی اضافی و تحریک رشته های عصبی، اشکال در خون رسانی به مهره ها، بیماریهای التهابی و جابجایی مهره ها اشاره نمود. البته در یافته های رادیوگرافی، کاهش فاصله مهره ها، کم شدن ضخامت دیسک مهره ای، ساییده شدن لبه های مهره ها و زواید استخوانی شکل گرفته نیز مشهود می باشد و از آنجا که در حدود 80 درصد از دیسک بین مهره ای را آب تشکیل می دهد، افزایش سن باعث کاهش آب دیسک شده و با کم شدن ضخامت دیسک، توان تحمل و تعدیل فشارها نیز کاهش می یابد و درد و محدودیت حرکتی خود را نشان می دهد. اینچنین گفته اند که آرتروز غرامتی است که هر کس در سن پیری باید بپردازد.

آرتروز همواره با درد به سراغ انسان می آید؟

دردهای آرتروز با علایم و تغییرات ایجاد شده نسبت مستقیم ندارند. یعنی بیمارانی وجود دارند که تغییرات شدید استخوانی در ناحیه کمر آنها وجود دارد ولی هیچگونه دردی را گزارش نمی کنند. بر عکس افرادی هستند که آرتروز در آنها به تازگی شروع شده است ولی از دردهای شدید شکایت دارند. اما بطور معمول، انحراف و تغییر شکل بیشتر، با درد بیشتری توأم می باشد.

اثر ورزش در تسکیل دردهای ناشی از آرتروز

در گذشته تصور می شد که ورزش کردن برای افراد مبتلا به آرتروز زیان بخش است و برخی نیز عقیده داشتند که ورزش یکی از عوامل بروز این بیماری می باشد. اما بررسیها و تجربیات سالهای اخیر این مسئله را به اثبات رساند که چنانچه ورزش با نظر پزشک انجام شود در کم کردن یا از بین بردن درد تأثیر دارد و تحرک و نرمی بدن بیماران را افزایش می دهد. به همین جهت در بعضی از کشورها برنامه های ورزشی خاصی چه در داخل و چه در خارج آب برای بیماران توصیه شده است. حتی افراد معلولی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند نیز برخی از آنها را انجام می دهند. حرکات ورزشی در استخری که آب آن نسبتاً گرم باشد یک نوع از این ورزشهاست. چون وزن بدن در آب کاهش می یابد به همین خاطر بیماران راحت تر حرکات بدنی را در آب انجام می دهند. حتی آنهایی که در خشکی قادر به ورزش کردن نیستند در آب به آسانی حرکات لازم را انجام می دهند و از آن لذت می برند.

معمولاً این نوع ورزش در استخرهای کم عمق صورت می گیرد تا برای کسانی که شنا نمی دانند مشکلی وجود نداشته باشد. بسیاری از افرادی که در آب ورزش می کنند آمادگی بدنی خود را افزایش داده از دردهای ناشی از آرتروز کمتر رنج می برند. آنها حتی می توانند کارهای روزانه راتا حدی انجام دهند که به کمک دیگران کمتر احتیاج پیدا کنند.

توصیه های حرکتی و درمانی

1- اگر آرتروز، مفاصل بیشتری را درگیر کرده باشد یکی از بهترین روشهای درمانی استفاده از آب گرم است. ( هیدروتراپی با آب گرم ) منظور از مفاصل بیشتر یعنی هم در پاها و هم در کمر، درد آرتروزی احساس شود.

2- قوس کمر در این بیماران باید بررسی شود. اگر قوس کمر کاهش یافته باشد باید تمرینات تقویت کننده عضلات ناحیه پشت را انجام دهد و اگر افزایش یافته باشد، باید از تمریناتی که باعث تقویت عضلات ناحیه شکم می شود استفاده کند. اگر قوس کمر در حد نرمال بود باید تمرینهایی که باعث تقویت عضلات ناحیه پشت و کشیده شدن عضلات ناحیه شکم و حرکاتی که تقویت کننده عضلات شکم می باشد انجام دهد. از هر حرکتی که بیمار اظهار رضایت کرد و دردش کاهش یافت، آن را به او توصیه می کنیم که ضد حالتی باشد که بدن او احساس راحتی می کند. این بیماران بایستی از انجام کارهای سنگین، برداشتن اجسام سنگین، خم و راست شدن و خوابیدن بر روی تختهای نرم پرهیز کنند.

3- ماساژ و گرم نگهداشتن موضع درد از نکات دیگری است که باید مورد توجه بیمار قرار گیرد.

4- به بیماران توصیه می کنیم از داروهای گیاهی مانند زنجفیل استفاده نمایند، میزان مصرف این داروی گیاهی باید با توجه به میزان تحمل فرد تعیین شود.

تمرینات حرکتی برای مبتلایان به آرتروز کمر

تمرین 1) آرام و با ستون فقراتی عمود بر نشیمنگاه روی صندلی بنشینید. دستها را روی کاسه زانو بگذارید و با فشاری آرام روی عضله های باسن، عضله های شکم را به داخل ببرید به نحوی که گودی کمر و فشار نرمی را بر آن احساس کنید. سپس کتفها را در حالی که سر ما خم نباشد به عقب فشار دهید و مانند حالت عادی، دم و بازدم را بطور کامل انجام دهید و 15 ثانیه در همان حالت بمانید. تمرین را پس از سه بار تکرار در سه نوبت در طی روز انجام دهید.

تمرین 2) مانند حرکت قبل آرام و با ستون فقراتی عمود بر نشیمنگاه روی صندلی بنشینید. سپس دودست را به عقب برده و کتفها را به طرف عقب و به سوی یکدیگر فشار دهید، کتفها را حدود5 ثانیه نگه داشته و سپس آنها را به طرف جلو و بالا فشار دهید، دقت کنید که سر پیوسته به سوی بالا بوده و با فشاری آرام روی عضله های باسن، عضله های شکم را به داخل ببرید به نحوی که گودی کمر و فشار نرمی را بر آن احساس کنید و با این کار عضله های باسن و شکم شما منقبض می شوند این تمرین را سه بار تکرار کنید و در سه نوبت در طی روز انجام دهید.

تمرین 3) در نقطه ای از استخر بایستید طوری که آب تا زیر سینه شما باشد سپس، دو دست را بالا ببرید و در حالی که بدن ثابت است، دستها را حول محور شانه از عقب به جلو به چرخش درآورید و این حرکت را چند بار تکرار کنید.

تمرین 4) در مکانی از استخر بایستید. طوری که آب تا زیر شکم شما برسد، سپس تا آن اندازه از ناحیه کمر خم شوید که یک زاویه قائمه به وجود آید، در این حال باسن را در جهت چپ و راست و به صورت نیم دایره به چرخش درآورید.

http://www.rs272.com/

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI 

اثرات ورزش بر روی مفاصل متورم

 دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

به طور کلی ورم مفاصل به دو شکل رماتیسم مفصلی و استخوانی شدن، سفت و سخت شدن مفاصل دیده می شود. در هر دو مورد غضروف مفاصل فاسد و تخریب می شوند و در دراز مدت غضروفها تحلیل می روند و به تدریج به یک توده استخوانی در مفصل تبدیل می شوند. درمانهای محافظتی این عارضه شامل استفاده از پارچه های مخصوص و بستن مفصل، مانند: زانو بند، تأکید بر تمرینات ورزشی کم فشار،‌کشش عضلات، انجام تمرینات استقامتی و هوازی است. این تمرینات باعث تقویت عضلات اطراف مفاصل و ایجاد ثبات و استحکام مفصلی شده و کاهش درد و تورم و افزایش دامنه حرکتی مفاصل را موجب می شود. توصیه می شود که شدت تمرینات را با توجه به میزان التهاب مفاصل تنظیم کنید، با توجه به شدت عارضه مدت زمان تمرینات از 15 تا 45 دقیقه می تواند باشد.

افراد مبتلا به استخوانی شدن مفاصل حتماً قبل از شروع تمرینات به نکات زیر توجه نمایند:

مفصل مبتلا را با زانو بند یا باند کشی بپوشانید.

با استفاده از ماساژ و کشش، مفصل خود را گرم نگهدارید.

از ورزشهایی که باعث وارد شدن فشار به مفصل شما می شود مانند پریدن خودداری کنید.

هرگز به مدت طولانی نایستید.

شنا کردن در آب گرم را به صورت تفریحی، دوچرخه سواری با دوچرخه ثابت ( دوچرخه سواری درجا ) ، قدم زدن در هوای آزاد یا راه رفتن بر روی نوار گردان را به عنوان بهترین شیوه درمانی همیشه در نظر داشته باشید. ورزش و حرکت درمانی می تواند بخش بسیار مهمی از برنامه معالجه آرتروز بشمار آید. این حرکات به منظور افزایش دامنه حرکتی مفاصل، تقویت عضلات مربوط به مفصل و کاهش سفتی و سختی مفاصل انجام می شود. نوع و شدت حرکات درمانی باید به وسیله پزشک متخصص حرکت درمانی با توجه به عواملی چون سن، شدت عارضه و جنس تعیین شود.

http://www.rs272.com/

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI 

سایتهای مشاوره رایگان پزشکی آذربایجان غربی

 Dr.Rahmat Sokhani

west azerbaijan

بی شک بر تمام دوستداران علم و دانش پوشیده نیست که تهیه یک مطلب علمی حتی به اندازه یک صفحه کوچک کاری بسیار سخت و طاقت فرسایی بوده وزحمات و وقت زیادی را می طلبد. اینجانب دکتر رحمت سخنی پزشک اورژانس مرکز آموزشی درمانی امام خمینی ره دانشگاه علوم پزشکی ارومیه مرکز آذربایجان غربی با یاری خداوند متعال و کمک خانواده و دوستان علمی دانشگاه و عشق به مردم و بیماران، بیست وشش سایت یا به عبارتی وبلاگ را در تمام زمینه های پزشکی و تعداد اندکی از آنها در ارتباط با مسایل عمومی راه اندازی و فعال نموده ام و امیداورم بتوانم قدم کوچکی در رابطه با حل مشکلات بیماران دردمندو ارتقاءعلم پزشکی ایران اسلامیمان مخصوصا آذربایجان همیشه سرافراز و قهرمان وگل سرسبد جهان اسلام را برداشته باشم و در این مقال از تمام دوستان پزشک و پرستار و هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه و خانواده ام که مرا یاری کردند سپاسگزاری میکنم .

دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی ره ارومیه

http://www.rs272.com/

سایت اصلی اطلاع رسانی دکتر رحمت سخنی

http://www.rs272.parsiblog.com/

سایت پزشکی عمومی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2721.parsiblog.com/

سایت پزشکی تخصصی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2722.parsiblog.com/

سایت پزشکی فوق تخصصی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2723.parsiblog.com/

سایت داروسازی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2724.parsiblog.com/

سایت دندانپزشکی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2725.parsiblog.com/

سایت طب سنتی و مکمل دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2726.parsiblog.com/

سایت طب نظامی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2727.parsiblog.com/

سایت طب ورزشی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2728.parsiblog.com/

سایت خاطرات و تاریخ پزشکی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand2729.parsiblog.com/

سایت گوناگون دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27210.parsiblog.com/

سایت طراحی سایت و وبلاگ دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27211.parsiblog.com/

سایت طب سالمندان دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27212.parsiblog.com/

سایت طب مذهبی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27213.parsiblog.com/

سایت طب پزشکی قانونی دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27214.parsiblog.com/

سایت طب اورژانس دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27215.parsiblog.com/

سایت طب هسته ای دکتر رحمت سخنی

http://www.sahand27216.parsiblog.com/

سایت پرسش و پاسخ پزشکی دکتر رحمت سخنی

http://www.rs272.com/

سایت  پزشکی دکتر رحمت سخنی دربلاگفا

 http://www.sahand272.blogfa.com/

سایت پزشکی دکتر رحمت سخنی در سرویس وبلاگ دهی آریانا افغانستان

http://rs272.aryanablog.com/

سایت روانشناسی

http://sahand1361.parsiblog.com

سایت اختصاصی دکتر رحمت سخنی

http://rs272.persianblog.ir/

سایت تخصصی دکتر رحمت سخنی

http://rs272.blogfa.com/

سایت پزشکی تخصصی دکتر رحمت سخنی

http://moso1362.parsiblog.com/

سایت شهید محمد سخنی

http://rs272.iranblog.com/

سایت پزشکی اختصاصی دکتر رحمت سخنی

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

آسیبهای بدنی ناشی از ورزش در یک نگاه

انتخاب : دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

 
آسیب‌دیدگی‌ها را می‌توان‌ به‌ دو دسته‌ کلی‌ تقسیم‌ کرد:
الف‌) آسیب‌دیدگی‌های‌ داخلی‌
ب‌) آسیب‌دیدگی‌های‌ خارجی‌
الف‌) آسیب‌دیدگی‌های‌ داخلی‌
این‌ گونه‌ آسیب‌دیدگی‌ها بیشتر در اثر به‌ کارگیری‌ تکنیک‌های‌ اشتباه‌ و طولانی‌ بدون‌ تمرین‌ یا شدید بودن‌ برنامه‌های‌ تمرینی‌ و همچنین‌ داشتن‌ استرس‌های‌ روحی‌ فراوانی‌ در ورزشکار ایجاد می‌شود.
ب‌) آسیب‌دیدگی‌های‌ خارجی‌:
این‌ گونه‌ آسیب‌دیدگی‌ها بیشتر در اثر وارد شدن‌ ضربات‌ مستقیم‌ یاغیرمستقیم‌ به‌ ورزشکار ایجاد می‌گردد. در این‌ دسته‌ آسیب‌دیدگی‌ها عوامل‌ مؤثر دیگری‌ نیز مطرح‌ است‌ که‌ عبارتند از: شرایط‌ نامساعد زمین‌های‌ ورزشی‌، نبودن‌ یا به‌ کار نگرفتن‌ تجهیزات‌ کافی‌ و مناسب‌ و شرایط‌ نامناسب‌ آب‌ و هوایی‌ در زمان‌ تمرین‌ یا مسابقه‌.
همچنین‌ لازم‌ است‌ هر معلم‌ و مربی‌ ورزشی‌ اطلاعات‌ لازم‌ در مورد کمک‌های‌ اولیه‌ را بداند و نحوة‌ استفاده‌ از روش‌های‌ آن‌ را به‌ صورت‌ عملی‌ انجام‌ داده‌ باشد.
به‌ عنوان‌ مثال‌، هنگامی‌ که‌ ورزشکاری‌ مصدوم‌ می‌شود واکنش‌ فوری‌ مربی‌ باید حفاظت‌ ورزشکار و جلوگیری‌ از آسیب‌دیدگی‌ بیشتر او باشد. قبل‌ از هر چیز آرامش‌ خود را حفظ‌ کنید و از سایر بازیکنان‌ بخواهید که‌ به‌ ورزشکار مصدوم‌ دست‌ نزنند و حتی‌ شاید لازم‌ شود عبور و مرور بازیکنان‌ و ورزشکاران‌ را قدغن‌ کنید. سعی‌ کنید ورزشکار را ارام‌ کرده‌ و قبل‌ از ارزیابی‌ صدمه‌ از حرکت‌ او جلوگیری‌ کنید. هنگامی‌ که‌ به‌ ورزشکار مصدوم‌ می‌رسید، مشخص‌ کنید که‌ سطح‌ هوشیاری‌ او کامل‌ است‌ یا کاهش‌ یافته‌ است‌ و بلافاصله‌ از گروه‌ پزشکی‌ خاص‌ در زمین‌ مسابقه‌ یانزدیک‌ترین‌ مرکز فوریت‌های‌ پزشکی‌ به‌ محل‌ کمک‌ بگیرید. در شک‌ به‌ بروز آسیب‌دیدگی‌ ناحیه‌ سر و گردن‌ یا ستون‌ فقرات‌ قبل‌ از هرگونه‌ عملیاتی‌، سر و ستون‌ فقرات‌ را بی‌حرکت‌ و ثابت‌ نمایید. سپس‌ با حفظ‌ خونسردی‌ به‌ بررسی‌ اولیه‌ در مورد علائم‌ حیاتی‌ ورزشکار (ضربان‌ قلب‌ و وضعیت‌ تنفسی‌) بپردازید. در صورت‌ بروز آسیب‌دیدگی‌ خفیف‌ می‌توان‌ با کنترل‌ خونریزی‌های‌ سطحی‌، پانسمان‌ و بانداژ از میزان‌ پیشرفت‌ آسیب‌دیدگی‌ جلوگیری‌ کرد. در صورت‌ بروز آسیب‌دیدگی‌های‌ عضلانی‌ اسکلتی‌ خفیف‌ تا متوسط‌ در درجه‌ اول‌ رعایت‌ اصل‌ RICE (1) (استراحت‌، گذاشتن‌ کیسه‌ یخ‌ روی‌ ناحیه‌ آسیب‌دیده‌، کمپرس‌ کردن‌ باکمک‌ بانداژ کشی‌ و بالا بردن‌ عضو آسیب‌دیده‌) نقش‌ بسیار مهمی‌ درکاهش‌ پیشرفت‌ تورم‌ و التهاب‌ در سطح‌ عضو آسیب‌دیده‌ دارد.

نکات‌ مهم‌ دیگر برای‌ مربیان‌ ورزشی‌ :
لزوم‌ توجه‌ به‌ تهیة‌ پروندة‌ بهداشتی‌ برای‌ بررسی‌ سلامتی‌ ورزشکار و معاینات‌ جسمانی‌ (قلبی‌ - تنفسی‌، سیستم‌ عصبی‌ عضلانی‌ اسکلتی‌، غده‌ تیروئید و بررسی‌ سوابق‌ بیماری‌) توسط‌ پزشکی‌. 
توصیه‌ به‌ انجام‌ ورزش‌های‌ کششی‌ جهت‌ افزایش‌ قابلیت‌ انعطاف‌پذیری‌ مفاصل‌ وتقویت‌ قوای‌ عضلانی‌. 
افزایش‌ ظرفیت‌ هوازی‌ با انجام‌ تمرینات‌ هوازی‌ که‌ باعث‌ تقویت‌ خونرسانی‌ به‌ عضلات‌ می‌شود، در نتیجه‌ اکسیژن‌ بیشتری‌ در اختیار عضله‌ قرار می‌گیرد و تولید اسیدلاکتیک‌ به‌ تاخیر می‌افتد. هر چقدر سیستم‌ هوازی‌ قوی‌تر باشد، خستگی‌ دیرتر و کمتر ظاهر می‌شود و می‌توان‌ مدت‌ تمرینات‌ ورزشی‌ را ا فزایش داد.

 
مسئولیت‌ ایمنی‌ زمین‌ به‌ عهده‌ مربی‌ است‌. وسایل‌ و تجهیزات‌ ورزشی‌ باید به‌ طور مرتبط‌ توسط‌ مربی‌ کنترل‌ و بازرسی‌ شوند.
دویدن‌ و پرش‌ در زمین‌های‌ سفت‌ باعث‌ آسیب‌دیدگی‌ مچ‌ پا می‌شود. باید به‌ ورزشکاران‌ آموزش‌ داد تا در هنگام‌ پرش‌ از فشار پنجه‌ها استفاده‌ کنند یا هنگامی‌ که‌ به‌ زمین‌ فرود می‌آیند، ابتدا پنجة‌ پاها و سپس‌ کف‌ پاهایشان‌ زمین‌ را لمس‌ کند. همچنین‌ کف‌ سالن‌های‌ ورزشی‌ را باید همیشه‌ خنک‌ نگهداشت‌ تا از لغزندگی‌ پای‌ ورزشکاران‌ جلوگیری‌ شود. 
توصیه‌ و توجه‌ به‌ بهداشت‌ فردی‌ ورزشکار:
بدن‌ ورزشکار باید تمیز باشد تا عمل‌ تنفس‌ پوست‌ و تعریق‌ به‌ آسانی‌ صورت‌ گیرد. تنفس‌ باید از راه‌ بینی‌ انجام‌ شود. ورزشکار نباید پس‌ از ورزش‌ در جریان‌ هوای‌ سرد قرار گیرد یا آب‌ سرد فراوان‌ بنوشد.
دانیال تارمست - گروه تربیت بدنی وعلوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند
Daniel Tarmast
دانیال تارمست - عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند،
دانشجوی دکتری - دانشگاه USM.
Daniel Tarmast
Faculty Member, Islamic Azad University, New Parand city, Tehran, Iran.
Ph.D. Student, Universiti sains Malaysia

گالری  پزشکی دکتررحمت سخنی

دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه
 west azerbaijan

http://www.rs272.com/

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

صدمات ناشی  ازورزش بوکس

 مسعود رحمتی کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه بوعلی سیناهمدان

ویراستار : دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) اورمیه
امروزه بوکس بعنوان یک ورزش پر طرفدار در میان اقشار مختلف جامعه، بویژه جوانان رواج دارد.
این ورزش با وجود طرفداران زیادی که دارد، پیوسته مورد انتقاد مجامع مختلف ورزشی ، مذهبی و پزشکی بوده است و به دو دلیل از این ورزش انتقاد کرده اند :
آسیب رسانی و خطرات احتمالی که به فرد ورزشکار تحمیل می شده است.
تقویت روحیه پرخاشگری در سطح اجتماع و شباهت این ورزش با برنامه گلادیاتوری دوران باستان قدیم.
عده ای بوکس را در محافل ورزشی و پزشکی ، رویدادی همراه با عوارض جسمانی و عصب شناختی تلقی می کنند، اما عده ای نیز معتقدند که عوارض جانبی این ورزش بیش از سایر ورزشها نیست. با توجه به جاذبه های این ورزش برای قشر جوان و نوجوان ، بر متخصصین پزشکی ، علوم ورزش ، و روانپزشکی لازم است که برخی ابهامات موجود را در سایه تحقیقات علمی و به دور از سوگیری روشن کنند و نتایج بدست آمده را از طریق رسانه های گروهی در اختیار جوانان و خانواده های آنان قرار دهند.
مغز انسان با وزن حدود 1400 گرم و حجم بالغ بر 1250 سانتی متر یکی از شگفت انگیز ترین بافت های زنده است که در نظام آفرینش با آن روبرو هستیم. مغز انسان توانایی آن را دارد که نظامهای کارکردی مختلف درون ارگانیزم را فعال ساخته و موجب حرکت ارگانیزم گردد، اطلاعات دریافتی را تعبیر، پالایش و تفسیر کند و مجموع پیامهای مورد نیاز را به طوری که سریعا قابل دسترس باشد، ذخیره کند و بدین ترتیب امکان حل مساله را فراهم آورد(2). افزون بر این، انسان می تواند از طریق گفتگو با دیگران، تعامل مثبت و ارائه راه حل های مناسب دیگران را در رفع مشکلاتشان یاری دهد.
مناطق حسی، حرکتی، دیداری، شنیداری و ارتباطی کرتکس
آمارصدمات مغزی عمدتا ناشی از ضربات به سر می باشند که احتمالا سبب تغییرات در وضعیت ذهنی و روانی فرد بدون تغییر سطح هوشیاری می شوند. تغییر وضعیت ذهنی به دنبال ضربه وارد بر سر می تواند سبب تغییر جنبه های شخصیت ، حافظه (از بین رفتن حافظه)، نقایص عصبی یا فقدان هوشیاری گردد. آسیبهای مغزی ملایم ناشی از ضربه امری شایع در ورزشهای تماسی و سایر برخوردهای ورزشی است. میزان بروز صدمات سر بر حسب نوع ورزش و سن ورزشکار متفاوت است. بسیاری از صدمات وارد به ناحیه سر گزارش نمی شوند، زیرا اساساً صدمات خفیفی بوده و این صدمات چندان مورد توجه مربی یا ورزشکار قرار نمی گیرد.
بررسی تاثیر بوکس بر دستگاه عصبی ورزشکاران
پیروزی در یک مسابقه بوکس توسط ضربات هدفمند و مکرر به بدن و به طور عمده بر سر حریف ، به دست میاید.
جوردن و همکاران در سال 1988 در بررسی MRI و نورولوژیک 9 بوکسور آماتور فعال هیچگونه نتیجه غیر نرمالی را گزارش نکردند.
از سوی دیگر جوردن و همکاران در سال 1992 در سی تی اسکن 238 بوکسور حرفه ای فعال 25 نفر (7%) نتایج غیر نرمال را گزارش کردند.
بیوزارت- بولنج (1970) با ترسیم EEG قبل و بلافاصله بعد از مسابقه در 123 بوکسور آماتور نتوانستند غیر نرمال بودن را حتی در مسابقاتی که به ناک اوت منجر شده بود نشان دهند.
سیرونی و همکاران در سال 1982 در تحقیقی با عنوان یافته های CT اسکن و EEG در بوکسورهای حرفه ای و تشخیص اولیه آتروفی در بوکسورهای جوان که روی 10 بوکسور آماتور و با استفاده از آزمایشهای نورو لوژیک، CT اسکن و EEG انجام گرفت ، نتایج الکتروآنسفالوگرافی غیر نرمال را در 70 درصد بوکسورها گزارش کردند.
اومالووبنت در سال 2005 تغییرات نورولوژیک مرتبط به آسیب مغزی ناشی از ضربات مکرر وارد بر سر بازیکنان بازنشسته فوتبال را ارزیابی کرد. نتایج نشان داد که در اثر آسیب های مغزی ناشی از ضربه سر بازیکنان ملی فوتبال امکان تخریب سیستم عصبی را در طولانی مدت فراهم می کند .
محسن فلاحتی، حسن عشایری و اکبر بیان زاده در سال 1177 اثرات نوروسایکولو‍‍ژیک ورزش بوکس آماتور ایران را روی بوکسورهای فعال عضو تیم ملی و بوکسورهای بازنشسته ملی مطالعه کردند و نتیجه گرفتند که یک دوره (حداقل چهار ساله) ورزش بوکس آماتور موجب بروز اختلال در عملکردهای نوروسایکولوژیک افراد نمی شود. آنان دلایلی را برای این نتیجه خاطر نشان کردند که :
این افراد بدلیل اینکه اعضای تیم ملی بوده اند ، ممکن است از ابتدا توانایی بالقوه بالایی در خصوص اینگونه کارکردهای تشخیصی و سرعتی داشته باشند. دوم اینکه احتمال دارد این توانایی را در نتیجه مداومت در تمرین ومسابقات بدست آورده باشند.
تسوایر و استورلی (1989) 69 فوتبالیست نروژی سنین 15-34 ساله که عموما بازیکن سرزن به شمار می آمدند را با گروه کنترل (69 نفر )که به فعالیت دیگری اشتغال داشته و هیچگونه سابقه آسیب ناحیه سر و گردن و یا سابقه بازی فوتبال نداشتند، را با استفاده از الکتروآنسفالوگرافی مقایسه کردند . EEG شرکت کنندگان هنگامی به عنوان نرمال در نظر گرفته می شد که فعالیت زمینه ای در دامنه نرمال بوده وفعالیت آلفای منظم ،از 8تا 12 هرتز بود. EEG هایی به عنوان غیر نرمال خفیف منظور می شدند که فعالیت مرکزی(کانونی) و محیطی انها آهسته تر از 8 هرتز بود و آن نتایجی غیر طبیعی در نظر گرفته می شد که اپیزود مرکزی آنان 4 تا 7 هرتز بوده و یا فعالیت پیش زمینه زیر 8 هرتز داشتند . نتایج این مطالعه نشان داد که EEGهای غیر طبیعی در میان بازیکنان بمراتب بیشتر از گروه کنترل بوده است . 78 درصد از EEGهای گروه کنترل نرمال بود، در حالی که 56 درصد فوتبالیست ها EEG نرمال داشتند. EEGهای غیر نرمال بیشتر در میان بازیکنان جوانی یافت شد که تجربه و مهارت کمتر،و نیزبلوغ اسکلتی پایینتری داشتند.
کریشکوا در سال 1989 در بررسی پنجاه بوکسور به شیوه EEG ، 30 درصد EEGها را غیر نرمال گزارش نمود.
هاگلندواریکسون (1993) آسیب مغزی احتمالی بوکسور ها را با گروه کنترلی متشکل از دوومیدانی کاران و فوتبالیستها ، مورد بررسی قرار دادند . غیر طبیعی بودن EEGدر 32 درصد بوکسور ها نسبت به 20 درصد فوتبالستها و12 درصد دوومیدانی کاران یافت شد اما این تفاوت معنادار نبود. با این حال هیچگونه یافتهEEGغیر طبیعی شدید مشاهده نشد.
کاستی در سال 1982 پس از بررسیهای نورولوژیک ، EEG ، نوروسایکولوژیک و سی تی اسکن 14 بوکسور( 8 بوکسور آماتور و 6 بوکسور حرفه ای) یک مورد نتیجه نورولوژیک غیر نرمال و دو مورد آزمون نوروسایکولوژیک غیر نرمال گزارش کرد و در سایر موارد نتیجه غیر طبیعی مشاهده نشد.
مک لاتچی و همکارانش (1987) در مطالعه روی 20 بوکسور آماتور فعال و با انجام آزمایشهای نورولوژیک ، نوروسایکولوژیک ، EEG ، و CT اسکن ، 7 نفر را با نتایج نورولوژیک غیر نرمال و 8 نفر را با EEG غیر نرمال و 9 نفر را با نواقص نوروسایکولوژیک خصوصا" در نواحی توجه ، حافظه کلامی و حافظه بصری گزارش کردند
باتلر ، فورسیت و آدامز (1993) در بررسی تاثیرات شناختی بوکس آماتور و با ارزیابی نوروسایکولوژیک پیش از مسابقه ،بلافاصله پس از مسابقه و نیز در طول دو سال بعد مسابقه ، هیچ گونه بد کارکردی نورو سایکولوژیک را گزارش نکردند. گزارش دریو در سال 1986 پس از بررسی نوروسایکولوژیک 19 بوکسور حرفه ای فعال و 10 بازیکن بیسبال بعنوان گروه کنترل حاکی از نواقص و کمبودهایی در بوکسورها در مقایسه با گروه کنترل بود که با تعداد مبارزات بوکس همبستگی داشت.
بررسی اریک و همکاران در سال 2000 با عنوان آسیب حاد مغزی ناشی از تراوما جنبه های نوروسایکولوژیک 38 بوکسور آماتور قبل و بعد از انجام یک مسابقه بوکس را در مقایسه با 28 بوکسور که به انجام فعالیت جسمانی دیگر می پرداختند، نتیجه گرفتند که شرکت در مسابقه بوکس آماتور با وجود استفاده از کلاه محافظ می تواند موجب کاهش عملکرد عصب شناختی شود که این اختلال با عارضه های شناختی که به دلیل ضربه های مغزی ایجاد می شود مشابه است. باتلر (1994) در مقاله مروری و با استفاده از مطالعاتی که در آنان تستهای نوروسایکولوژیک در بوکسورهای آماتور بکار رفته بود، گزارش کرد که" یک دوره بوکس می تواند عکس العملهای حرکتی مناسب را بخصوص در دست غیر برتر کاهش دهد، ولی حتی در این جنبه نیز عملکرد بوکسور در دامنه نرمال قرار دارد. او همچنین با مرور تحقیقات انجام شده و از طریق مطالعات کنترل شده بوکسورهای فعال و بازنشسته و در بررسی طول دوره و سطح مسابقه ، بیان داشت که تاثیر بوکس روی عملکرد شناختی مرکزی منفی است".
پورتر و همکاران در برسی دامنه دار نوروسایکولوژیک 9 سال( از 1992 تا 2001 ) گزارش کردند شواهدی حاکی از زیانبخش بودن بوکس از لحاظ نوروسایکولوژیک در دست نیست. هیلبرونر و همکاران در سال 1991 پس از انجام آزمایشات نوروسایکولوژیک قبل و بعد از مسابقه که روی 23 بوکسور آماتور فعال انجام شد نقص در حافظه و عملکرد حرکتی را گزارش کردند.
مطالعه کمپ ، هیوستون و مک لئود در سال 1994 ، هیچگونه غیر طبیعی بودن نورو سایکولوژیک و توموگرافی بوکسور ها آماتور را در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نکردند. با این حال افرادی که تعداد مبارزات بیشتری داشتند، نمرات کمتری در آزمون نورو سایکولوژیک کسب کردند.
بروگلیو و همکاران (2004) بیان داشتند که" شتاب ضربه فوتبال که منجر به آسیب عصبی می شود ، با بوکس مشابهت زیاد دارد. آنان در سال 2004 بلا فاصله بعد 20 بار عمل هد زدن با سرعت ثابت به توپ فوتبال برای بررسی کنترل قامت گروه فوتبالیستهای دانشگاهی ، تست تعادل گرفتند که هیچگونه تفاوت معناداری را آشکار نکرد. جانسون و همکاران (2002) چابکی 84 ورزشکار زن ومرد و هاکی روی یخ مطالعه کردند و تفاوت معناداری میان ورزشکاران که دارای آسیب مغزی ملایم بودند ، در عوارض پس از ضربه وارد بر سر در برابر گروه کنترل وجود دارد ولی تفاوت معناداری در عملکرد چابکی آنان مشاهده نشد.
نیکولاس کورسلیس به همراه گروهی از محققان بریتانیایی پس از بررسی دقیق مغز بوکسورهای بازنشسته ، 4 نوع آسیب مغزی که با تغییرات رفتاری همبستگی داشت را شناسایی کردند. شایعترین مورد، ایجاد حفره در بخشهای خاصی از مغز بود که در بوکسورها به میزان 17/5 میلیمتر گزارش شد که این مقدار در مقایسه با غیر بوکسورها که 6/1 میلیمتر بود تفاوت زیادی را نشان می داد. او همبستگی معناداری میان این تغییرات ساختاری و توانایی احساسی و میزان عکس العمل بوکسورها مشاهده کرد. دومین تغییر ساختاری مربوط به آسیب ناحیه زیر قشری بوکسورها بود . این آسیب مغزی با سرعت افراد ، راه رفتن و آهسته شدن حرکات جابجایی آنان نسبت داشت. در سومین آسیب بوکسورهایی که پس از پایان دوره قهرمانی کماکان به بوکس ادامه می دادند، تغییراتی در برخی قسمتهای مغز مشاهده شد که شبیه عارضه پارکینسون بود. سرانجام چهارمین آسیب بوجود آمدن گره هایی در فیبرهای عصبی بویژه در لوب میانی مغز بود که بیشتر در بوکسورهای مسن مشاهده شد. این پژوهشگر نتیجه گرفت که این گره های فیبر عصبی بیشتر بدلیل ضربات مکرر وارده بر سر ایجاد شده اند تا افزایش سن و این آسیبها بدلیل دوره طولانی مدت بوکس افراد، حریفان قدرتمندتر و ضربات بیشتر وارده بر سر بوده است(29). این قبیل مطالعات منجر به افزایش نظارت و همچنین ممنوعیت ورزش بوکس حرفه ای در سوئد(سال 1969) و نروژ(سال 1982) شد. در پی فعالیتهای انجام گرفته در دهه های اخیر ، کشورهای انگلیس ، کانادا و نیز سازمان پزشکی جهانی برای ممنوعیت این ورزش بیانیه هایی صادر کرده اند(42،43،56،57).در سال 1984 آکادمی پزشکان آمریکا به مخالفت با برنامه های ورزشی بوکس کودکان پرداخت(28).
در سال 1990 جوردن ، وی و استون به مرور و ثبت آسیبهای ناشی از بوکس در مرکزتمرینات لمپیک ایالات متحده در یک دوره ده ساله اقدام نمودند. جدول 5-1-1(41).
محل آسیب تعداد آسیب درصد آسیب
اندام بالایی 147 9/32
اندام پایینی 107 9/23
سر و صورت 92 6/20
کمر 21 9/6
مغز 29 5/6
ستون فقرات 23 1/5
ناحیه سینه 17 8/3
کلیه 1 2/0
جمع کل 447 100
آسیبهای ناشی از بوکس در یک دوره ده ساله در مرکز تمرین المپیک آمریکا
اگرچه آسیب مغزی به میزان بالایی نبوده است (5/6درصد) ولی حتی این میزان نیز می تواند حاکی از خطرات بالقوه این ورزش باشد.
سازو کار ضربه به سر در ورزش بوکس
اصابت ضربات مکرر و متعدد در طی یک نوبت بوکس ، امری اجتناب ناپذیر است.اگر چه برخی از ضربه های وارده بر سر می توانند نسبت به ضربات دیگر شدیدتر باشند ولی هیچکدام از این ضربات نباید ناچیز شمرده شده و هر کدام می توانند بالقوه آسیب زا باشند.
بطور کلی می توان آسیب های ناشی از ضربه وارده به مغز را به سه دسته تقسیم کرد:
آسیب ضربه مغزی خفیف که عبارت است از کاهش سطح هوشیاری به مدت 5 دقیقه یا کمتر با نمره ملاک اغمائ گلاسکو(پزشکان اغلب این شاخص را برای نشان دادن دامنه آسیب و احتمال بازیافت آن بکار می برند. نمره بالا نشاندهنده ابتلای خفیف و نمره پایین نشان دهنده شدت بالاست). ننمره اغمای 13 تا 15 که به فراموشی به مدت کمتر از یک ساعت پس از وقوع ضربه می انجامد . یعنی ناتوانی فرد در ذخیره یا حفظ اطلاعات جدید در ذهن پس از وارد شدن ضربه سر رخ می دهد.
آسیب مغزی متوسط عبارت است از کاهش سطح هوشیاری برای بیشتر از 5 دقیقه و کمتر از 6 ساعت با نمره اغمای گلاسکو تا12 و فراموشی به مدت 1 تا 24 ساعت پس از ضربه و آسیب ضربه ای مغزی شدید عبارت است از کاهش سطح هوشیاری بیشتر از 6 ساعت و یا بیش از آن با نمره اغمای گلاسکو 3 تا 8 و یا فراموشی به مدت 24 ساعت بعد از ضربه.
ضربه مغزی عمدتاً ناشی از ضربات و تروما به سر می باشند که سبب تغییر وضعیت ذهنی و روانی با یا بدون تغییر سطح هوشیاری می شوند. تغییر وضعیت ذهنی به دنبال ضربه وارد بر سر می تواند سبب تغییر شخصیت، حافظه و نقایص عصبی یا فقدان هوشیاری گردد. مکانیسم آسیب سر در ورزشها متفاوت است. مکانیسم های احتمالی آسیب دیدگی شامل نیروهای فشارنده ( اصابت ضربه به سر سبب آسیب مغز در محل اصابت، ناشی از فشرده شدن مغز در آن ناحیه ) یا نیروهای کششی وارده به سر ( سبب آسیب مغز در سمت مقابل جهت کشیده شدن سر ) یا اعمال نیروهای چرخشی روی سر(مثل پرتاب شدن از روی موتور و غلت زدن). این مکانیسم ها سبب تغییر در خونرسانی، کارکرد و نیاز به انرژی مناطق خاصی از مغز شده و به اختلال عملکرد آن بخش صدمه دیده می انجامد.
تاثیر بوکس بر سیستمهای عصبی
متخصصان بالینی در ورزش طیفی از آسیب های سر را تشخیص می دهند که دامنه آن از ضربات مغزی خفیف تا آسیب های نافذ و کشنده مغز را دربرمی گیرد. تبیین سازوکار آسیب مغز در ورزش بوکس پیچیده است. زیرا به هر دوی تاثیر ضربات مستقیم دستکش بر جمجمه و نیز حرکت مغز و جمجمه در پاسخ به آن بستگی دارد. در لحظه برخورد ضربه به جمجمه ، شتاب گذرایی به سر وارد می شود. جمجمه سریعتر از مغز حرکت می کند و این بدلیل اینرسی است . هنگامیکه جمجمه گرایش به استراحت دارد ، مغز به حرکت ادامه می دهد. چنین ضرباتی مسئول علائمی هستند که جراحان مغز و نورولوژیستها آنرا ضربه مغزی می نامند . نشانگان ضربه مغزی ممکن است شامل سردرد ، تهوع ، گیجی ، مشکلات شناختی ، تغییر شخصیت ، افسردگی ، برانگیختگی ، و اختلالات احساسی و رفتاری باشد.
اصابت ضربه به سر در ورزش بوکس، امری اجتناب ناپذیر است . سازمان جراحی نورولوژی آمریکا 90% بوکسور ها را متحمل به آسیب مغزی گزارش می کند.
رایج بودن آسیب های سر در بوکسورها تعجب آور نیست، زیرا هنگامی که یک بوکسور ضربه مستقیمی را در ناحیه سر دریافت می کند معادل ضربه ای است که یک چکش 9 کیلو گرمی با سرعت 32 کیلومتر در ساعت ، بر جسم وارد می سازد. ضربه به سر می تواند سبب شکستگی استخوان های سر و صورت و آسیب بافتهای مغزی شود. این ضربات می توانند منجر به آسیب سطح مغز، پارگی شبکه عصبی، جراحات ، خونریزی و گاهی تولید لخته های بزرگ داخل مغز بشود . درجه آسیب مغزی بر بوکسورها بستگی به حرفه ای یا آماتور بودن آنها دارد.
80 درصدآسیب های مغزی خفیف اند. ضربه مغزی از جمله آسیب های خفیف مغزی است که به تشخیص دقیق و درمان مناسب نیاز دارد و گرنه موجب عوارض طولانی مدت خواهد شد.
توافق کلی در خصوص تعریف استاندارد ضربه مغزی در دست نیست. اما یک تعریف رایج قابل قبول عبارتست از " فرایند پاتولولوژیک پیچیده که بوسیله نیروی بیومکانیکی ناشی از تراوما ایجاد شده ، که مغز را تحت تاثیر قرار می دهد". کلی و روزنبرگ مشکلات حافظه و توجه را صرفنظر از اینکه ورزشکاران هوشیاری خود را از دست داده یا نه، بعنوان عوارض حاد بوجود آمده در ورزشکارانی که دچار ضربه مغزی شده بودند، گزارش کرده اند.
تشنجهای ناشی از ضربه مغزی
درورزش های پر برخورد تشنج ناشی از ضربه مغزی چندان رایج نیست، اما رابطه ای معناداری با آسیب های خفیف سر وجود دارد. معمولا این نوع تشنج ها در ظرف دو ثانیه پس از برخورد فیزیکی رخ داده، ولی با آسیب ساختمان مغز همراه نیستند . سرنوشت آن بستگی به علت آسیب ، موضع آن ، وشدت و دامنه نورولوژیک آن دارد. فقدان آسیب ساختمانی یا ضایعه عصبی -روانی طولانی مدت ، نشان از طبیعت خوش خیم بودن آنها دارد. به جز ورزش بوکس ، هیچگونه شواهدی مبنی بر خطرات دراز مدت ضربه های متوالی مغزی در دست نیست. ورزش بوکس وضعیت منحصر به فردی دارد، زیرا ضربه های مکرر و تشدید ضایعات، خطر های عصبی زیادی را در بر دارد.
آسیب مغزی بوکس در شرایط ذیل رخ می دهد:
الف- حرکت چرخشی مغز بدلیل وارد شدن نیرو (شتاب) چرخشی توسط زخمهای ناشی از کشیده شدن وریدها و آسیب آکسونی پراکنده که بوسیله تخریب مسیرهای بلند عصبی در جسم سفید و ساقه مغز ایجاد شده و منجر به خونریزی زیر سخت شامه ای می گردد.
ب-نیروی خطی وارد بر سر که منجر به خونریزی یا خون مردگی خفیف نواحی پاراساجیتال کورتکس مغز ،آسیبهای ایسکمیک مخچه و تخریب آکسونی ساقه مغز می شود.
ج-صدمه به کاروتید و وارد آوردن فشار به سینوس کاروتید که خود می تواند منجر به ایسکمی در مغز شود.
د-ایجاد شتاب در سر بدلیل افتادن روی طنابها ی رینگ و یا حریف که منجر به صدماتی در نقطه مقابل سطوح دربرگیرنده لوبهای پیشین و گیجگاهی و همچنین خونریزیها و خون مردگیهای خفیف می شود.
شرایطی که منجر به آسیب مغزی در بوکس می شوند
نتیجه گیری: به طور کلی پیشینه های علمی پیرامون بوکس حرفه ای بر این امر دلالت می کند که خطرات جدی در زمینه آسیب مغزی وجود دارد، اما مطالعات مربوط به بوکس آماتور چنین قطعیتی را نشان نمی دهد و در این خصوص نیاز به مطالعه های بیشتری می رود. 

http://www.rs272.com/

http://pahlavannews.ir

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

                 ورزشهای مفید دربیماران هموفیلی

ویرایش  :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

شرکت در فعالیت های ورزشی نقش ارزشمندی در زندگی روزمره افراد دارد. فعالیت های ورزشی علاوه بر تقویت بنیه جسمی ، تأثیر به سزایی در ارتقای روحیه و کاهش مشکلات روحی و روانی افراد داشته و این نقش به خصوص در بیماران هموفیلی بسیار چشمگیر و قابل ملاحظه می باشد. رقابت های ورزشی ، همکاری گروهی و احساس شادی و سرزندگی از پیروزی و نهراسیدن از شکست را آموزش می دهد.
بیمار هموفیلی علیرغم آن چه طی سالیان گذشته در خصوص عدم تحرک و احتیاط های بیش از حد لزوم به او آموخته اند در می یابد که می تواند با پرداختن به ورزش های سبک و ورزش هایی که خطر پذیری کمتری ( با توجه به شرایط جسمی بیمار ) برای او دارند به دیگران نشان دهد که آن چنان که آنان فکر می کنند عاطل و باطل نیست.
از دید و نقطه نظر علمی ، بر اساس یافته های جراحان ارتوپد و فیزیوتراپیست ها ثایت شده است که بیمار هموفیلی دارای مفاصل و عضلات قوی ، در مقابل صدمات ناشی از فعالیت های روزمره مقاوم تر بوده و کمتر دچار خونریزی های خودبه خود مفاصل و عضلات می شوند.
بهترین سن برای شروع ورزش سنین نوجوانی و سال های اغازین فعالیت های اجتماعی است.
بر اساس تحقیقات و گزارش فدراسیون جهانی هموفیلی کلیه ورزش ها به سه دسته تقسیم می شوند و دسته بندی آنها به لحاظ میزان فشار ، ریسک خطر و شرایط جسمی بیماران هموفیلی می باشد :
1) ورزش های سبک
2) ورزش های متوسط
3) ورزش های سنگین
ورزش های متوسط و سنگین به لحاظ احتمال وارد آوردن فشار و صدمه جهت این بیماران توصیه نمی گردد ، مانند فوتبال ، کوهنوردی ، صخره نوردی ، کاراته و ورزش های رزمی ، والیبال ، بسکتبال ، کشتی ، وزنه برداری اسکی ، اسب دوانی ، اسکیت بورد ، اسکیت و ورزش هایی در این سطوح.
ورزش های سبک که مورد تأیید و با نظر پزشک معالج و فیزیوتراپیست هر فرد با توجه به شرایط جسمی اومی تواند انتخاب شود به ترتیب :
1) شنا به عنوان رشته ای که نقش عمده ای در تقویت جسم و روح افراد هموفیلی می تواند داشته باشد.
2) گلف ، تنیس روی میز ، تنیس خاکی ، دوچرخه سواری ، دوهای سبک و پیاده روی سریع.
فعالیت ورزشی باعث می شودبیمار نیاز به فاکتور کمتری داشته باشد. فرد بعد از مدتی امادگی جسمانی پیدا می کند و عضلاتش قوی می شود و نیاز به فاکتور کمتری دارد. رگ ها استحکام بیشتری پیدا می کند و شکنندگی کمتری خواهد داشت. شنا بهترین ورزشبرای بیماران هموفیلی است. در کمیته بیماران خاص هم این ورزش را حذف کرده اند. پروتکل فدراسیون جهانی هموفیلی تعدادی از ورزش های مناسب را به سه دسته سبز – زرد و قرمز معرفی کرده اند. شنا اولین ورزش سبز است با کمترین آسیب و بیشترین نفع. ورزش هایی مثل کاراته و بوکس تجویز نمی شود زیرا برای بیمار کشنده است.
هدف این نیست که ورزشکار و قهرمان معرفی کنیم. هدف ورزش کردن است.

                  صدمات ناشی ازورزش ژیمناستیک

ویرایش  :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه